Dit is het verhaal van een ouder,
Mijn zoon was 11 jaar en zat net voor de afsluiting van groep 8, om vervolgens naar het voortgezet onderwijs te gaan. Erik klaagde al geruime tijd over zijn spieren met name in zijn rug. Groeipijn dachten wij. Want met zijn 11 jaar was hij al 1.73 m.
Het begon op een vrijdag. Hij was gewoon naar school geweest en naar de beugelboer. Alles ging zijn gangetje. Totdat hij erbij ging liggen op de bank en zelf vroeg om iets tegen de pijn in zijn spieren. Dat was al heel ongewoon.
De zondag zijn we voor het eerst naar de dokter gegaan, niets aan de hand. De maandag zijn we weer gegaan en de vrijdag weer . Niets aan de hand. Ondertussen verging mijn zoon van de pijn. "Neem i.p.v paracetamol maar een brufen". Niets hielp. Alleen om de 2 of 3 uren een gloeiend hete douche, dag en nacht, hielp even. Ondertussen kon hij zelf niet meer overeind komen of zich afdrogen. Doordat hij zoveel pijn had, ging hij overgeven.
Op maandag (na 10 dagen) had ik er genoeg van. Ik heb de dokter gebeld, met de boodschap dat ik naar het ziekenhuis ging. Na overleg, door de dokter met het ziekenhuis, mocht het.
Daar aangekomen stond er al een heel team op ons te wachten (maar ik had eerst nog 20 minuten werk om Erik uit de auto te krijgen ). Nog steeds hadden we de ernst van zijn ziek zijn niet in de gaten. Binnen een half uur waren we met de ambulance, onderweg naar de Kinder IC in Groningen. Nog steeds onwetend. Maar wel overstuur.
Erik heeft daar een week op de IC gelegen. Hij bleek zwaar ondervoed en binnen een dag compleet verlamd te zijn, inclusief zijn darmen, zijn tong en zelfs zijn neus. Hij heeft in totaal 6 weken aan de bewaking en aan de sondevoeding gelegen.Toen het ergste gevaar voor zijn hart weg was, mocht hij naar Heerenveen, naar het ziekenhuis. Hij werd hier prima opgevangen. En wij ook.
Gelukkig (zeg ik nu) is hij behoorlijk koppig. Hierdoor deed hij extra zijn best om te herstellen. Want hij wilde daar weg. Toen hij na 4 weken moest niezen, waren wij helemaal blij. Het gevoel kwam terug. Na 4 weken in het ziekenhuis en alles gedaan te hebben wat in onze en zijn macht lag, kreeg Erik een plaatsje in het revalidatiecentrum in Beetsterzwaag. Hij heeft alles opnieuw moeten leren. Daar heeft hij gevochten als een leeuw om te herstellen. En tot ieders verwondering (het meest nog van alle artsen) kon hij na 4 weken weer naar huis.
Gelukkig heeft hij, behalve extreem moe, er tot nu toe niets aan over gehouden. Hij is het nieuwe schooljaar gewoon begonnen (elke dag een kleine 20 km fietsen) en hij is ook het nieuwe voetbal seizoen meteen gestart.
Natuurlijk is er in 9 weken ontzettend veel gebeurd en we zijn nu, bijna 8 maanden later, nog druk bezig om het psychisch een plekje te geven. Maar we zijn wel veranderd. We kunnen beter relativeren. Gezondheid is echt het belangrijkste wat er is. Voor hetzelfde hadden we hem niet meer gehad. Maar het gaat goed.
Waarschijnlijk zal hij dit niet lezen, maar als moeder wil ik zeggen: "Jongen, wat ben ik ontzettend trots op je en wat hou ik veel van je". Ik vertel het hem dat trouwens wel iedere dag.
Wilt u mij mailen, klik dan hier