28 MAART 2001: EEN JAAR LATER
Vandaag is het een jaar geleden dat ik ziek ben geworden. Nog steeds kan ik niet geloven dat het al een jaar geleden is. Wat is de tijd snel gegaan, ondanks alles.
Tot op de dag van vandaag ben ik nog steeds met de ziekte bezig, omdat je er ook iedere minuut van de dag mee geconfronteerd wordt. Ik merk het met het lopen, omdat ik nog steeds een raar, eigenlijk ondefinieerbaar gevoel in mijn voeten heb: er zit geen gevoel in, maar eigenlijk ook weer wel. In mijn rechter grote teen zit nog helemaal geen gevoel. De rest, vanaf halverwege mijn voet, voelt "raar". De afgelopen week had ik weer van die zwabberbenen en dan ben ik toch bang, dat het weer terugkomt. De ene dag is dat beter dan de andere, misschien heeft het te maken met het (warme of koude) weer.
Verder moet ik nog wel aldoor uitkijken met traplopen, dat ik me wel vast moet houden, maar het gaat wel stukken beter. En als ik bijv. op mijn knieën zit, dan kan ik de ene keer makkelijker opstaan dan de andere keer.
Ik moet nog steeds, alles wat ik doe, doseren. Niet te veel achter elkaar en alles beetje bij beetje.
Werken doe ik op dit moment 4x 3 uur, van maandag t/m donderdag. Dan heb ik in ieder geval de vrijdag en het weekend om weer bij te komen. En als ik thuiskom ga ik altijd even naar bed. Binnenkort ga ik het aantal uren wel uitbreiden. De planning is, dat ik na de zomer uitkom op 4 hele dagen. Maar ik ga niets forceren. We zien wel waar we uitkomen.
Enkele weken geleden zijn we, met mijn broertje en zijn gezin, een weekend naar Parijs, Euro Disney geweest. Vrijdag 's morgens vroeg weg, zondag om 22.00 uur weer thuis. Je doet natuurlijk meer dan normaal, je loopt meer en je hebt de drukte van de kinderen om je heen. Toen we thuiswaren, was ik wel moe, uiteraard, maar niet oververmoeid.
Inmiddels heb ik ook bericht van het GAK gehad. Ik ga voorlopig voor bijna 80% in de WAO. Maar dat gaat dalen op het moment dat ik meer ga werken.
Ja, vandaag zal ik veel aan een jaar geleden moeten denken. Het staat nog als een film op mijn netvlies gegrift, wat er die dag allemaal gebeurde. En dan ga je het toch allemaal maar weer opnieuw beleven, van minuut tot minuut. Ik moet er de komende tijd maar niet teveel aan proberen te denken. Wat gebeurd is, is gebeurd.
Ooit zal ik het misschien een keer kunnen vergeten, maar het heeft wel erg veel invloed op je leven van dit moment.