Gedicht van José
16 April is een zwarte dag voor mij,
Toen ging mijn leven als een flits aan mij voorbij,
Daar lag ik bewegingsloos in een ziekenhuisbed,
Gelukkig heb ik het zelf blijven ademen nog gered,
Je weet niet wat er met je gebeurt en je bent bang,
En die angstige nacht duurde toch zo lang,
Toen werd er GBS geconstateerd, en heb je wat je
vroeger gewoon vond, allemaal verleerd,
Dan komt de tijd om te gaan revalideren,
En is er de kracht om alles weer opnieuw te leren,
Het zijn vaak verdrietige en moeilijke dagen,
En valt het niet mee, om die beperkingen te verdragen,
Dan denk je komt dit ooit nog goed, maar dan schuifel je
alweer wat vooruit en dat geeft je dan weer goede moed.
Want het gezegde: dat doen we later wel een keer,
Die uitroep geldt voor mij niet meer.
Mijn motto is, sta 's morgens op met een lach,
En pluk de dag.
José