JUNI 2002
Afgelopen zondag zijn we van vakantie thuisgekomen. Twee weken Zuid Frankrijk en vervolgens in één week rustig teruggereden. Het is allemaal goed gegaan. Heb eigenlijk maar een paar dagen gehad dat ik me écht moe voelde en geen zin had om iets te doen. Maar we hebben het heel rustig aan gedaan: uitslapen, rustig ontbijten, paar uurtjes naar het strand, wat eten, weer een paar uurtjes slapen en dan maar weer eten. Een paar dagen hebben we in de omgeving wat rondgereden. Maar dat is natuurlijk vakantie: lekker doen waar je zelf zin in hebt. De afgelopen week was ik nog lekker vrij om allerlei klusjes te doen.
Op 1 juli ga ik weer aan het werk. Ik werk op dit moment van 09.30 uur tot 16.00 uur. Behalve de maandag nog niet, want dan heb ik nog steeds therapie. Maandag a.s. heb ik de laatste keer van een sessie van 10. Ik ga dan kijken of ik er mee doorga ja of nee. Zo ja, dan ga ik het verschuiven naar een andere dag of een later tijdstip, zodat ik op de maandag ook tot 16.00 uur kan werken. Als ik mijn werktijden ga wijzigen, zit daar ook een hele papierrompslomp aan vast, dus dat is niet zo 1,2,3 aangepast.
Maar al met al ben ik echt niet ontevreden.
Mijn restverschijnselen op dit moment: nog steeds een raar gevoel in mijn voeten, vooral de rechtervoet. En ook nog steeds last van mijn heupen, vooral als ik een hoge stoep of zo af moet stappen. Regelmatig heb ik ook kramp in mijn rechterduim en heel gek: in mijn kaken. En als ik moe ben, dan trekt het rare gevoel in mijn voeten op in mijn benen. Dan ben ik altijd bang dat GBS weer teruggekomen is. Het schrijven gaat de ene keer wel goed en de andere keer niet. Snel schrijven gaat in ieder geval nog steeds niet goed, dan kan ik mijn eigen handschrift niet eens lezen. En als ik mijn benen over elkaar wil doen of als ik een grote stap omhoog moet doen, dan moet ik altijd een beetje meehelpen door mijn been met mijn hand op te tillen. Misschien heeft dat te maken met mijn heupen. Ik kan mijn benen niet hoog genoeg optillen. Ik geloof dat dat het wel zo'n beetje was. Langzaam maar zeker ga je dingen doen, die voorheen niet gingen of minder goed gingen. En opeens heb je dan in de gaten, dat het ineens gaat, zonder dat je eigenlijk in de gaten hebt gehad dat het kon. Maar dat zal misschien nog wel even zo blijven.