Ik ben Margreet Idema, 30 jaar. GBS begon bij mij op 16 mei 2007, terwijl ik 31 weken zwanger was......
Ik kreeg op woensdag 16 mei 2007 last van mijn rug, niet raar leek mij want ik was 31 weken zwanger en een kind van 2,5 jaar.
Donderdag 17 mei kwamen daar dove voeten bij, ach zenuw in de knel dachten we nog. Maar 's avonds toen ik naar bed wou was de trap een behoorlijke klim, ik moest mezelf omhoog trekken.
Vrijdag 18 mei werd ik 's morgens wakker en kon niet meer alleen lopen. Het leek wel alsof ik stomdronken was, want ik had geen controle meer over mijn benen.
Direct maar naar de huisarts. Hij wist niet wat ik had en heeft me doorgestuurd naar de gynacoloog (31 weken zwanger, wie weet een zwangerschapsvergiftiging ofzo). In het ziekenhuis bleek dat het niets met mijn zwangerschap te maken had. Ze hebben de neuroloog Dr. van Leusden erbij geroepen en hij dacht meteen aan GBS. Ik ben die dag nog opgenomen en op maandag 21 mei hebben ze een punctie en een EMG-onderzoek gedaan. Aan de hand van de EMG-uitslagen had de neuroloog het vermoeden dat het GBS was en heeft me direct aan het infuus met immunoglobuline gelegd. Na 4 weken ziekenhuis had ik mijn dieptepunt bereikt, ik was volledig verlamd. Het is tot in mijn gezicht gekomen. Ik had hangende ogen en kon erg slecht praten, slikken en eten, maar gelukkig heeft het mijn ademhaling niet verstoord.
Op 3 juli hebben ze de baby gehaald (3 weken te vroeg), want een gewone bevalling had ik geen kracht voor. Na de geboorte van mijn dochter is het herstel erg snel gegaan. Drie dagen na de geboorte heb ik voor het eerst weer gezeten en gestaan, vier dagen na de geboorte heb ik mijn eerste stapjes weer gezet en daarna is het in sneltreinvaart verder gegaan.
Op 20 juli 2007 ben ik ontslagen uit het ziekenhuis (na 9 lange weken) en kon ik verder thuis revalideren.
We zijn nu 3 weken verder en ik kan korte stukken alleen lopen of anders achter de kinderwagen, ik kan weer traplopen en kan mijn kinderen zelf verschonen, verzorgen en aankleden. En met behulp van mijn moeder, schoonmoeder en vriend kan ik me prima redden thuis (hulp krijg je immers niet met een gezonde partner). Ik ga nu één keer in de week naar het ziekenhuis voor revalidatie, ook daar heb ik ze versteld doen staan met m'n snelle herstel. Mijn dochter is trouwens volkomen gezond geboren een heeft van het GBS niets mee gekregen.
Ik zit nu dus nog middenin mijn herstel, maar heb goede hoop voor de toekomst.
Oktober 2007
Het is nu 12 weken geleden dat ik ontslagen ben uit het ziekenhuis, nadat ik daar 9 weken had gelegen met GBS.
Sinds een week of 6 kan ik mij weer prima alleen redden in huis, ik heb geen hulp meer nodig. Ik ben 3 keer naar het ziekenhuis geweest voor revalidatie, maar daar wisten ze niet wat ze met mij moesten doen. Mijn gezinsleven is blijkbaar genoeg voor mij om te revalideren. Ik kan eigenlijk alles weer, ik kan weer lange einden lopen, ik fiets weer, ik doe eigenlijk alles weer wat ik voor die tijd ook deed. Ik moet alleen conditie en meer spierkracht opbouwen. Mijn herstel is dus enorm snel gegaan, en met de conditie en de spierkracht komt het denk ik ook wel goed. En als het zo blijft zoals het nu is, kan ik er ook mee leven (als ik sommige verhalen lees heb ik echt geluk dat het bij mij zo snel gaat, en dat ik er weinig of niets aan over hou).
Wilt u mij mailen, dat kan: mail hier