NAAR HET REVALIDATIECENTRUM
- Op 10 mei, word ik overgebracht naar het Sofia Revalidatiecentrum in Den Haag. In eerste instantie viel dat een beetje tegen. Ger was helemaal uit het veld geslagen. We hadden gedacht dat ik in het ziekenhuis zover genezen en gerevalideerd zou worden, dat ik van daar uit naar huis mocht. Nee dus. We mochten een videofilm bekijken over het reilen en zeilen in het revalidatiecentrum. Ik werd met een ambulance naar Sophia gebracht. We reden vanaf Delft over de Beatrixlaan. Gingen we langs ons huis? Dan zou ik uitstappen, al was het alleen maar even om Poes te aaien! Gelukkig slaat de ambulance pal voor onze flat de Generaal Spoorlaan in richting Schaapweg. Door het achterruit zag ik onze flat met tranen in mijn ogen.
- Achteraf is het allemaal heel erg meegevallen. In het Sofia was iedereen ontzettend aardig. Ja. Thuis is leuker. Maar ik heb hier wel leren lopen, mezelf weer leren wassen en aankleden en leren eten.
Iedere dag kreeg ik een half uur fysiotherapie. In eerste instantie werd me geleerd hoe ik uit bed vandaan moest komen om in mijn rolstoel te stappen. Daar werd ik uiteraard bij geholpen, want ik kon natuurlijk niet staan. In het ziekenhuis had ik wel twee keer op de sta-tafel gestaan (dat is om weer te wennen aan druk op je voeten. Ze leggen je neer op een beweegbaar bed en dat takelen ze langzaam richting stastand, met tussenpoosjes.), maar dat is toch anders.
- Vanaf 15 mei had ik therapie in de oefenzaal. Wouter (de fysiotherapeut) zette mijn rolstoel voor de loopbrug. Ik moest gaan staan. Dat lukt met trillende knieën. Op 16 mei weer staan en proberen een paar passen te lopen tussen de loopbrug. Ook dat lukte. Helemaal afgepeigerd natuurlijk na afloop, want conditie had ik natuurlijk 0,0. Op 17 mei moest ik uit de rolstoel op gaan staan en moest ik proberen te lopen achter een rolator. En ook dat lukte! Op 18 mei moest ik weer op gaan staan en de gang in lopen, zonder rolator of stok of iets dergelijks, alleen Wouter achter me, die me vasthield aan mijn broekriem. Een heel stuk gelopen in de gang en het ging goed.
19 mei: weer opstaan uit de rolstoel, stuk lopen en nu richting trappenhuis. Ik moest trap lopen. Dit was al een voorproefje voor het naar huis gaan, want thuis hebben we immers een trap. Eerst 1 treetje op, treetje af, 2 treetjes op, twee treetjes (achteruit) af. Totdat ik zo ongeveer 12 treetjes op en af was geweest. "Zo", zei Wouter, "de trap bij jullie thuis, heb je inmiddels al afgelopen!" En zo ging het iedere dag een stukje beter met lopen. Ook kreeg ik twee maal per week ergotherapie, om mijn handen weer soepel te maken. Ik ben ook aan het proberen weer te schrijven, maar dat lukt in eerste instantie niet zo heel erg goed. Maar na verloop van tijd ging dat weer een stuk beter.
- 23 mei: vandaag gaan Edith en Erik trouwen. Toen ik in het revalidatiecentrum kwam, hebben we bij het intakegesprek deze datum expliciet genoemd, omdat ik graag naar de trouwerij toe wil. Er is toen gezegd, dat we 23 mei eerst maar af moeten wachten hoe het gaat en dat er dan 's morgens beslist wordt of ik wel of niet mag gaan.
Op 23 mei gaat het dus goed. Na overleg met Wouter wordt besloten dat ik naar het stadhuis toe mag en dat ik moet proberen om zelfstandig te lopen, maar dat wel de rolstoel meegenomen moet worden, "voor het geval dat...". De verpleging is het hier niet helemaal mee eens, want ze vinden dat het allemaal te snel gaat.
Ger had de dag ervoor al mijn kleren en sieraden meegenomen. De verpleging had me geholpen met douchen, want dat kon ik nog niet alleen. Wel wilde ik zelf proberen om mijn kleren aan te trekken. En dat is gelukt. Ger kwam op het moment dat ik bijna aangekleed was. Alleen mijn stropdas knopen lukte niet. Ik merk wel dat ik behoorlijk af ben gevallen, want mijn broek is veel te wijd en ook mijn overhemd rond de hals is vrij ruim.
Op dus naar het stadhuis. Edith had een parkeerontheffing geregeld, zodat we niet te ver hoefden te lopen. Maar Edith en Erik wisten niet dat ik lopend zou komen.
Ger parkeerde de auto voor het stadhuis. Bijna al mijn collega's van het Voorlichtingsbureau Vlees stonden nog buiten, het bruidspaar was net naar binnen om in de hal de gasten te verwelkomen. Toen ik uit de auto 'stapte' en Ger me richting collega's op hielp, vielen hun monden open van verbazing. Voor mij was het een erge emotionele gebeurtenis, want ik liep voor het eerst sinds 28 maart weer op straat en had eindelijk weer normale kleren aan. Ook Edith schoot gelijk vol toen ze me lopend aan zag komen. Niemand had dit natuurlijk verwacht en eigenlijk Ger en ik ook niet. Dit was dus een hele overwinning. Na het stadhuis nog even naar de feestzaal en om 18.00 uur waren we weer in Sofia. Toen ik daar aankwam was ik wel behoorlijk moe, maar dat kwam misschien ook door de emoties. De volgende dag was ik nog steeds moe, maar niet zo, dat ik niets meer kon. De dag daarna moest ik voor het eerst zwemmen en daar was ik moeier van dan van het trouwfeest.
- Stukje bij beetje wordt me weer geleerd om mezelf te wassen. Te beginnen met het gezicht en telkens weer een stukje verder. Ook moet ik proberen om mezelf aan te kleden. Nou, een shirt lukt wel, maar bij mijn voeten kan ik nog niet komen om mijn sokken aan te trekken of een broek. Maar die tijd komt ook nog wel.
Ook met douchen wordt ik in eerste instantie geholpen, maar uiteindelijk doe ik het weer zelf. Het aankleden gaat ook steeds beter en ik mag gelukkig weer naar het (gewone) toilet en niet meer op de po.
Met eten word ik de eerste week nog geholpen, maar uiteindelijk moet je het zelf doen. Dan werd alles klein gesneden en dan maar proberen om je vork naar je mond te krijgen, want erg veel stuur in mijn armen en handen had ik nog niet. Maar uiteindelijk lukte ook dat wel weer. Dan merk je ineens dat je het wel weer kan. Net als drinken: eerst geholpen worden en drinken door een rietje, dan in een grote beker met een groot oor wat je makkelijk vast kan houden en voor je het weet hou je weer een kopje koffie bij het oortje vast. Dit gaat allemaal zonder dat je er weer erg in hebt.
- Ik zou voor het eerst een middag naar huis mogen op 28 mei en dan van 15.00 uur tot 21.00 uur. Ger had allemaal lekkere dingen in huis gehaald, ossenhaas omdat ik al zo'n 16 kilo af ben gevallen. Maar wat gebeurt er: krijg ik zaterdag 27 mei ineens koorts: 39,4 oplopend tot 40,3. Prut dus. Als ik zondagmorgen nog koorts heb, mag ik dus niet weg. En zondagmorgen had ik nog koorts. Ook dik in de 39. Wat ik precies heb, weten ze niet: het is of blaasontsteking of longontsteking of beiden. Aan de antibiotica dus maar weer en ik heb al zoveel troep binnen gehad. Er wordt een urinetest gedaan, maar die uitslag is pas woensdag bekend. De antibiotica, waarmee ze zondag zijn beginnen, slaat niet aan. De koorts wil niet dalen. Maandag wordt er een longfoto gemaakt. Er is wel iets te zien, maar dat kan ook nog een 'restje' zijn van de longontstekingen, die ik op IC heb gehad. Dinsdag krijg ik een ander soort antibiotica. Helpt weer niet. Woensdagmorgen is de uitslag van de urinekweek bekend. Ik heb dus een flinke blaasontsteking en nu weten ze pas, welke antibiotica ik moet hebben. Donderdag al zakt de koorts, vrijdag ben ik bijna koortsvrij. Als dat zo blijft, dan mag ik zondag 4 juni de hele dag naar huis, maar dat weten ze pas op de ochtend zelf. En dat gaat dus door! Om 09.00 uur bel ik Ger om te zeggen dat ik naar huis mag. Ger koopt onderweg bij een bloemenstal ik geloof wel 100 rozen voor de verpleegsters.
Heerlijk, om weer thuis te zijn. En wat was Ger blij. En wat was Poes blij. Poes liet zich eerst uitgebreid kriebelen, ging hij naar de keuken om te eten. En dat was de laatste weken een groot probleem geweest, want Ger is al verschillende keren met hem naar de dierenarts geweest, omdat hij niet wil eten.
Helaas moest ik 's avonds weer naar Sofia terug. Dat is dan wel een hard gelach, maar ach, het gaat de goede kant op, dus wie weet, mag ik snel naar huis.
Het volgende weekend is het Pinksteren en ik mag van vrijdagavond (9 juni) t/m maandagavond (12 juni) naar huis. Dit is pas echt heerlijk. En op 7 juni hebben we een gesprek gehad met de arts bij Sofia. Het gaat allemaal zo goed, dat ik op 15 juni voorgoed naar huis mag! Dus als ik maandagavond terug ben, hoef ik nog maar twee dagen te blijven en dan is het over! Wel moet ik dan nog wekelijks naar therapie in Delft. Maar dat is wel op te brengen.