Hallo,
Ik ben Wendy en in 2005 getroffen door GBS. Ik was toen 20.
Bij mij begon het ook met tintelingen in mijn voet en hele erg spierpijn. Ik heb toen een arts laten komen omdat ik het niet meer uit hield van de pijn. Hij heeft mij toen zware pijnstillers gegeven. Op een dag begon mijn gezicht te verlammen en ik kon niet meer fatsoenlijk eten of drinken. Mijn moeder de huisarts weer gebeld en de situatie uitgelegd. Hij is me komen opzoeken en zijn conclusie was, dat het door de pijnstiller kwam. Mijn moeder en ik hadden zoiets van "hij is de huisarts, hij zal het wel weten".
Aan het einde van de week kon ik niks meer, ik was helemaal afhankelijk van mijn moeder en ze moest me overal bij helpen. Dat vond mijn moeder te ver gaan en ze heeft weer de huisarts gebeld en die is toen ook weer gekomen. Hij heeft me van top tot teen nagekeken en zei op een minder leuke manier "Nou, dan zal ik je maar naar de afdeling neurologie sturen, kijken of ze wat kunnen vinden".
Aangekomen in het Academisch Ziekenhuis in Maastricht hebben ze me ook onderzocht, bloed geprikt, mijn refelexen getest en een ruggenprik gedaan en na lang wachten kwamen ze met de uitslag dat ik GBS had/heb.
Ik heb in totaal 4 weken in het ziekenhuis gelegen, verlamd, maar gelukkig niet aan de beademing. De neuroloog zei wel dat ik geluk had en door het oog van de naald ben gekropen. Als ik na het weekend was gekomen dan was het erger met me afgelopen.
Na mijn ontslag heb ik in totaal bijna een jaar gerevalideerd.
Ik kan de dagelijkse dingen weer doen, waar ik heel blij om ben, want het had ook anders kunnen aflopen als ik andere verhalen lees. Ik ben ook licht depresief geweest van de spierziekte. Ik kon er niet mee omgaan.
Ik ben mensen gaan opzoeken die hetzelfde hadden mee gemaakt en er veel erover gesproken en het helpt ECHT!!!
Nu 4 jaar later, merk ik als het koud is, dat ik er nog last van heb, als ik stress heb dan merk ik het ook heel erg. Ik heb ook al een paar keer de krukken uit de kast moeten halen omdat ik het zonder steun niet zou redden. Ik denk dat dit een restverschijnsel is, wat ik niet meer kwijt raak.
Zo af en toe heb ik ook pijn aan mijn spieren/zenuwen maar daar leer ik mee leven, daar ben ik onder tussen al aan gewend. Één ding weet ik wel zeker en dat is dat ik in mijn handjes mag klappen dat het hierbij is gebleven.
Ik wil dan ook iedereen heel veel sterkte wensen die nu in deze periode zit. En mensen die het nog geen plaatsje kunnen geven, mogen ook altijd contact met mij opnemen.
Dit was zo'n beetje mijn verhaal.
En ik moet zeggen dat het me wel goed doet om het van me af te schrijven en te delen met mensen die het ook hebben en mij ook begrijpen.
Take Care,
Liefs Wendy
Wilt u mij mailen, dat kan: mail hier