JULI t/m OKTOBER 2001: DE TRAINING IN HET DIJKZIGT ZIEKENHUIS EN DE UITSLAGEN

Inmiddels zijn we 3 weken met de auto met vakantie geweest. Het is allemaal goed gegaan. Er waren dagen bij, dat ik me moe voelde, maar dat was terug te herleiden. Dan hadden we de dag daarvoor teveel kilometers gereden. Over het algemeen is de vermoeidheid me eigenlijk wel meegevallen, maar ik heb ook weing gedaan. En ik heb niet hoeven rijden. We hebben tussendoor genoeg rustdagen gehad. Ik denk voor mijzelf, dat de vermoeidheid meer voortkomt uit lichamelijke inspanning.

Na de vakantie ben ik begonnen om 4 halve dagen te werken. Ook ga ik meedoen aan een onderzoek in het Dijkzigt Ziekenhuis in Rotterdam. Daar zijn ze bezig met een onderzoek naar de vermoeidheid bij GBS. Ik wil daar graag aan meedoen, want het schijnt dat je na het programma tientallen procenten minder moe bent. En dat zegt al heel wat. De arts-onderzoeker is dr. Garssen.

Op 3 juli ben ik voor de eerste keer naar het Dijkzigt geweest. Na een gesprek met dr. Garssen en het invullen van een hele serie vragenlijsten ben ik neurologisch onderzocht, is er bloed geprikt en is er een hartfilmpje gemaakt. Twee dagen later kreeg ik een telefoontje van dr. Garssen dat ik geschikt was bevonden om mee te doen aan het onderzoek. Op 16 juli is er een kastje met electroden op mijn lichaam geplaatst, die hartslag en bewegingen hebben 'opgenomen". Op 18 juli is alles weer verwijderd en aansluitend moest ik een krachttest doen met een ingenieus apparaat. Op 20 juli moest ik een conditietest doen. Dit was eigenlijk best wel zwaar. Aan de hand van die gegevens wordt de 100% grens voor me vastgesteld.

Op 23 juli moet ik beginnen met het programma. Er wordt gestart op 70% van mijn kunnen. Ik moet daar 3 kwartier fietsen: 5 minuten warming up, 30 minuten fietsen op een hogere weerstand en vervolgens 10 minuten cooling down op een lage weerstand. Dit moet 3x in de week, gedurende 12 weken. Na 6 weken wordt ik opnieuw getest en moet ik opnieuw vragenlijsten invullen. En na de 12 weken krijg ik weer een algeheel onderzoek, moet ik weer met het kastje lopen, krijg ik weer een conditie- en een krachttest. En dan zou ik tientallen procenten minder moe moeten zijn! Voorlopig maar kijken of ik het vol kan houden, want het schijnt behoorlijk zwaar te zijn. Tijdens het fietsen wordt je hartslag in de gaten gehouden en aan het eind wordt de verbruikte calorien genoteerd. Dit wordt gedaan door Annemarie en/of Maeke, die er ook de hele tijd bijblijven.

9 september 2001

Morgen begin ik aan de 8e week. En ik moet zeggen: het lijkt wel of ik me beter ga voelen. Het rare, enge gevoel in mijn voeten is een stuk beter sinds zaterdag 18 augustus. Die hele week had ik een veel naarder gevoel in mijn voeten dan voorheen. En ineens had ik het gevoel dat het een stuk beter was, zelfs beter dan daarvoor. Het fietsen is best vol te houden. Je zit met zijn drieen en dat scheelt. Je wil niet onderdoen aan de anderen en fietst dus rustig door. De weerstand staat sinds verleden week vrijdag op 100, dus dat is zweten.

Twee weken geleden ben ik twee maal naar mijn werk gelopen. Gewoon rustig aan. En ook dat ging goed. Deze week ga ik maar eens proberen om een stuk te fietsen, als er tenminste niet te veel wind staat. Ik heb nog steeds een beetje angst om te fietsen. Bang dat ik onverwachts af moet stappen en dat het dan niet lukt op de een of andere manier.

Donderdag 13 september krijg ik weer een onderzoek en moet ik weer formulieren invullen bij dr. Garssen. Ben benieuwd of daaruit opgemaakt kan worden, of er verbetering is.

Maandag 15 oktober heb ik voor het laatst gefietst. Ik ben uiteindelijk geëindigd op weerstand 125. Deze week moet ik weer twee dagen met het meetkastje omlopen, vrijdag moet ik naar dr. Garssen voor de laatste onderzoeken en krijg ik aansluitend de krachttest. Volgende week woensdag krijg ik de maximaaltest. En dan is het allemaal afgelopen. Natuurlijk moet ik dan niet thuis in de stoel gaan zitten, maar wel iets aan mijn conditie blijven doen. Wat precies, dat advies krijg ik nog te horen.

Ik heb wel het idee dat het allemaal beter met me gaat: het gevoel in mijn voeten is stukken beter. Ik denk dat dat wel voor 70% weer terug is. Verder ben ik minder snel moe en als ik moe ben, dan herstel ik stukken sneller. Dus dat zijn allemaal al voordelen. Vooral het feit dat het gevoel in mijn voeten beter is, is al heel wat. Je voelt je met het lopen veel safer en het is stukken minder irritant.

Dus al met al ben ik blij dat ik mee heb gedaan aan het experiment. Ik hoop dat dr. Garssen met zijn medewerkers een succes boekt met deze vorm van therapie.

Op 24 oktober 2001 heb ik de maximaaltest gehad.

27 november 2001

Inmiddels zijn alle uitslagen binnen. Ik zal onderstaand de belangrijkste uitslagen weergeven. Daar is duidelijk aan te zien, hoe de vooruitgang geweest is:

(de stijging duidt op een betere conditie)

(ter vergelijking: een gezonde man van 20-30 jaar heeft een maximale longinhoud van 3.6 liter, een man van 50-60 jaar 2.6 liter)

(ter vergelijking: een gezonde jonge man van 25 jaar heeft bij een waarde van 40 een goede en bij 45 een topconditie. Naarmate de leeftijd vordert, daalt deze waarde).

Maximaaltest: tijdens de eerste maximaaltest moest ik stoppen met fietsen toen de weerstand op 130 Watt stond. Bij de maximaaltest na 12 weken moest ik stoppen op een weerstand van 230 Watt.

Uit de uitslagen komt duidelijk naar voren, dat de conditie verbeterd is. Taak is nu om de conditie op peil te houden. Ik ga nu weer één keer per week naar de medische trainings therapie in Delft. Ook daar fiets ik dan drie kwartier. Daarvan fiets ik op dit moment (28 november) een half uur op weerstand 135. Gezien de uitslagen van de onderzoeken moet ik dat opvoeren naar 145, dat is het maximaal haalbare. Ik ga het proberen!

28 maart 2002: twee jaar later

Terug naar index Johan

Terug naar de hoofdindex